Rodzicu :

Zaburzenia integracji sensorycznej- objawy.

Prawidłowy chwyt u dziecka - rozwój.

 Rodzicu czy znasz prawa swojego dziecka?

O autyźmie słów kilka.

Rodzicu czytaj swojemu dziecku.

 

 

 Formy pomocy w szkole.

Drodzy Państwo! Wasze dziecko w razie zaistniałych potrzeb otrzymuje następującą pomoc w szkole:

1. W razie stwierdzonej wady wymowy - pomoc logopedyczną,
2. W razie stwierdzonych dysfunkcji, tj: dysleksji, dysortografii, dysgrafii - pomoc w formie zajęć korekcyjno – kompensacyjnych i usprawniających czytanie i pisanie,
3. W razie stwierdzonych niepełnosprawności – pomoc w formie zajęć rewalidacyjnych,
4. W razie ogólnych trudności w nauce - pomoc w zespole dydaktyczno – wyrównawczym z różnych przedmiotów,
5. Indywidualna lub grupowa terapia dzieci z pedagogiem szkolnym.                                                                                                                                              

 Nauczanie indywidualne.

Nauczanie indywidualne dotyczy uczniów, którzy są chorzy, znajdują się w przewlekłej chorobie, uniemożliwiającej korzystanie z nauki w szkole, lub uczniom, którzy ulegli nieszczęśliwemu wypadkowi i ich stan zdrowia, np. złamania kończyn, nie pozwala na sprawne funkcjonowanie w szkole.W tym celu potrzebne jest orzeczenie Poradni Psycholog, która  na podstawie lekarskiego zaświadczenia oraz wniosku rodziców, wydaje takie orzeczenczno-Pedagogicznej. Orzeczenie jest wydawane na co najmniej 1 miesiąc, a w przypadku poważnej choroby nawet na cały rok szkolny lub w razie potrzeby dłużej. Nauczanie indywidualne u dzieci prowadzą nauczyciele przedmiotowcy, uczący w klasach IV-VI, lub nauczyciele nauczania zintegrowanego, w przypadku gdy dziecko jest w klasie I-III. W klasach I-III jest to 6-8 godzin nauczania indywidualnego, natomiast w klasach IV-VI od 8 do 10 godzin tygodniowo i obejmuj tylko główne przedmioty (j. polski, język obcy, przyroda, historia, matematyka).

Sześciolatek w szkole.

 

Kiedy dziecko jest gotowe do rozpoczęcia nauki w szkole?

W podstawie programowej wychowania przedszkolnego określono oczekiwane i pożądane umiejętności dziecka, które kończy przedszkole i ma rozpocząć naukę w I klasie szkoły podstawowej. Większość z tych umiejętności jest systematycznie kształtowana przez nas u dzieci w wieku przedszkolnym.

Od dziecka rozpoczynającego naukę szkolną oczekujemy:

• umiejętności w zakresie czynności samoobsługowych,
• radzenia sobie w typowych, codziennych sytuacjach,
• rozumienia, że trzeba dbać o swoje zdrowie,
• umiejętności porozumiewania się, w tym zadawania pytań i słuchania odpowiedzi, a także przywitania się, przedstawienia, zaproszenia dzieci do zabawy, zwrócenia się o pomoc,
• zabawy w dziecięce gry i stosowania się do ich reguł,
• współdziałania z rówieśnikami i z dorosłymi,
• wytrwałości w realizowaniu zadań i własnych pomysłów,
• przygotowania do nauki czytania i pisania – zainteresowania książeczkami, opowiadania historyjki obrazkowej, dzielenia słów na sylaby, dobrej koordynacji ruchowej i sprawności ręki (rysowanie, lepienie z plasteliny, wycinanie),
• przygotowania do nauki matematyki – porównywania liczebności i wielkości przedmiotów, liczenia, dodawania i odejmowania na konkretach, określania położenia przedmiotów oraz lewej i prawej strony, rozumienia kolejności pór roku, dni tygodnia i miesięcy.

Przydatna w szkole będzie otwartość dziecka na nowe sytuacje i nowe doświadczenia oraz odporność w trudnych sytuacjach.

Sześciolatek jest gotowy do nauki w I klasie szkoły podstawowej, jeśli posiada umiejętności oczekiwane od dzieci kończących przedszkole, jest zainteresowany szkołą, stara się być wytrwały w podejmowanych zadaniach.

Warto jednak pamiętać, że nie wszystkie sześciolatki a nawet siedmiolatki są w stanie osiągnąć wyżej wymienione umiejętności. Dotyczy to, na przykład, dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. W takich przypadkach nauczyciele indywidualizują pracę z dziećmi stosownie do rozpoznanych potrzeb i możliwości.

 

Co zyska sześciolatek rozpoczynając naukę w szkole?

Zmiany w prawie oświatowym tworzą warunki, w których nauczyciele sześciolatków mogą pracować zgodnie z potrzebami i możliwościami rozwojowymi dzieci. Otwarto szkołę na przyjęcie sześciolatków z ich naturalnymi potrzebami - ciekawością, aktywnością, chęcią wspólnej zabawy z rówieśnikami. W pierwszej klasie dużo czasu przeznaczono na zabawy ruchowe i ograniczono czas siedzenia w ławkach i wypełniania ćwiczeń.

Rozpoczęcie nauki w szkole jest ważnym wydarzeniem w życiu każdego dziecka. Tak, jak większość zmian niesie ze sobą zarówno szansę wzbogacenia doświadczeń, nabycia odporności psychicznej i dalszego rozwoju jak i ryzyko niepowodzenia. Sukces dziecka będzie zależeć nie tylko od przygotowania dziecka ale także od przygotowania szkoły i rodziców. Wielu dzieciom to właśnie szkoła zapewnia warunki rozwoju. W szkole poznają one środowisko bogatsze i bardziej złożone od tego, z którym miały wcześniej do czynienia. Mogą poznawać nowe miejsca i zdarzenia oraz uczyć się nowych ról społecznych. Nauka w szkole rozwija takie cechy, jak: samodzielność, systematyczność, wytrwałość, odpowiedzialność, które ułatwią dzieciom osiąganie dobrych wyników w nauce. Dzieci uczą się także współdziałania z dorosłymi spoza rodziny, rówieśnikami i starszymi kolegami.

W bezpiecznej, dobrze zorganizowanej szkole nasz sześciolatek:

• staje się bardziej odważny, samodzielny i pewny siebie,
• jest bardziej otwarty w kontaktach z rówieśnikami i dorosłymi,
• wykorzystuje w pełni naturalny potencjał rozwojowy,
• korzysta z zasobów środowiska szkolnego,
• rozwija swoje zainteresowania korzystając z oferty zajęć pozalekcyjnych,
• uczy się właściwego wykorzystywania komputera i internetu,
• uczestniczy w zajęciach z języka obcego,
• w przypadku trudności korzysta z zajęć terapii pedagogicznej,
• dzięki systematyczności zyskuje dobre podstawy do dalszej nauki,
• zdobywa doświadczenia we współdziałaniu w grupie,
• uczy się odpowiedzialności za siebie i innych,
• uczy się zasad samorządności.

Ma szansę poczuć dumę z tego, że jest uczniem – tak, jak starszy brat czy kolega. Dobry start sześciolatka możliwy będzie dzięki zapewnieniu dzieciom odpowiednich warunków przez szkołę i nauczycieli. Do niezbędnych warunków należą m.in.:

• troska o bezpieczeństwo fizyczne i emocjonalne dziecka,
• bliska współpraca z rodziną dziecka,
• przystosowanie sali lekcyjnej do nauki i zabawy,
• dostosowanie metod pracy do rozpoznanych możliwości i potrzeb dzieci,
• zapewnienie warunków do rozwoju ruchowego,
• nagradzanie wysiłku i starań dziecka,
• zachęcanie do inicjatywy i samodzielności,
• zapewnienie opieki w przyjaznej, dobrze zorganizowanej świetlicy.

 

 Nieobecność rodziców a opieka prawna nad dzieckiem (eurosieroctwo).

Rodzicu przed wyjazdem za granicę:

- złóż wniosek do sądu o przeniesienie na czas wyjazdu opieki prawnej nad dzieckiem na wskazaną osobę pełnoletnia (babcię, ciocię, siostrę). Kolejny krok tozłożenie wniosku do sądu przez osobę, która jest faktycznym opiekunem dziecka o ustanowienie jej na czas wyjazdu rodzica/ rodziców za granicę opiekunem prawnym dziecka.

Nieobecność rodziców – problem z decyzjami

Szczególnie nieobecność obojga rodziców niesie określone konsekwencje związane z niemożnością zapewnienia dziecku właściwej opieki, utrudniając lub nawet uniemożliwiając realizację wielu podstawowych funkcji i obowiązków wobec dziecka. Dotyczy to również wielu działań szkoły wobec ucznia.

Dyrektor szkoły powinien zawiadomić sąd rodzinny

Dyrektor nie ma podstaw do współpracy z opiekunami dziecka, którzy nie mają faktycznych praw wobec dziecka, a jedynie sprawują nad nim opiekę pod nieobecność rodziców (np. dziadkowie, starsze rodzeństwo). W takiej sytuacji szkoła nie powinna udzielać informacji o dziecku, jego postępach w nauce, ewentualnych trudnościach itp., nawet jeśli osoby te zadeklarują zgodę rodziców na takie działania. W niektórych  przypadkach może to stanowić zagrożenie dla dobra dziecka. Z punktu widzenia prawa na dyrektorze szkoły spoczywa obowiązek powiadomienia sądu rodzinnego o przypadku nieprawidłowości w sposobie korzystania przez rodziców z uprawnień lub wypełniania obowiązków wypływających z przysługującej im władzy rodzicielskiej wobec małoletnich dzieci (art. 572 ustawy – Kodeks postępowania cywilnego z 17 listopada 1964 r. ). Zawiadomienie takie można złożyć w formie pisemnej lub ustnie. Przepisy nie przewidują terminów złożenia takiego zawiadomienia, ani żadnych sankcji z tytułu niewywiązania się z tego obowiązku.

Podstawa prawna:

• ustawa z 7 września 1991 r. o systemie oświaty (tekst jedn.: Dz.U. z 2004 r. nr 56, poz. 2572 ze zm.),
• ustawa z 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. nr 9, poz. 59, ze zm.),
• ustawa z 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. nr 43, poz. 296 ze zm.).

Marzenna Czarnocka, dyrektor Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej nr 13 w Warszawie

 

Materiały pochodzą ze strony ze strony: www.ore.edu.pl

Przemoc w rodzinie

 Przemoc jest przestępstwem ściganym z urzędu.

13 września 2011r. Rada Ministrów wydała Rozporządzenie w sprawie procedury "Niebieskie Karty" oraz wzorów formularzy, które weszło w życie 18 października 2011r. ”Niebieska karta”, czyli dokument, który w bardzo dużym stopniu wspomaga pracowników instytucji państwowych przy interwencjach w sytuacjach przemocy domowej, sytuacji, w których dziecko:

- obserwowało przemoc w relacji opiekunów lub innych członków rodziny,słyszało przemoc (podniesione głosy, krzyki, itp.), doznawało przemocy,słyszało o przemocy od członków rodziny, narażone było na zakłócenia funkcjonowania w rodzinie, zwłaszcza w sytuacjach bezpośredniego zagrożenia przemocą.

W myśl nowych przepisów w przypadku podejrzenia stosowania przemocy w rodzinie ucznia,a także w wyniku zgłoszenia dokonanego przez członka rodziny lub przez osobę będącą świadkiem przemocy w rodzinie ucznia, szkoła zobowiązana jest do uruchomienia procedury „ Niebieskie Karty” w oparciu o przepisy ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty.

Zmiany w ustawie o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie dotyczą:

1. Zakazu stosowania jakiejkolwiek formy przemocy wobec dzieci (w tym zakaz stosowania kar cielesnych przez osoby wykonujące władzę rodzicielską oraz sprawujące opiekę lub pieczę nad małoletni, np. klapsów). Wprowadzenie powyższego zakazu ma na celu zmianę postawy społeczeństwa i wskazanie innych metod wychowawczych.
2. To sprawca, a nie ofiara, powinien opuścić dom.
3. W razie bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia dziecka w związku z przemocą w rodzinie, pracownik socjalny wykonujący obowiązki służbowe ma prawo odebrać dziecko z rodziny. Decyzja o odebraniu dziecka podjęta zostanie wspólnie z funkcjonariuszem Policji, a także z lekarzem, lub ratownikiem medycznym bądź pielęgniarką. Rodzice, którzy będą czuli się pokrzywdzeni tą decyzją będą mogli złożyć stosowne zażalenie.
4. Rozszerzone zostały formy pomocy udzielanej bezpłatnie ofiarom - wprowadzono możliwość bezpłatnego poradnictwa medycznego, psychologicznego, prawnego, socjalnego, zawodowego, rodzinnego, oraz badania lekarskiego dla ustalenia przyczyn i rodzaju uszkodzeń ciała oraz wydania zaświadczenia lekarskiego.
5. Wprowadzony został także obowiązek tworzenia w każdej gminie zespołów interdyscyplinarnych (dalej „zespół”), złożonych z przedstawicieli służb zajmujących się przeciwdziałaniem przemocy.

 Objawy trudności w początkowej nauce czytania i pisania

Hipotetycznie dzieci „ryzyka dysleksji” to:
- niemowlęta z nieprawidłowej ciąży i porodu,
- dzieci z obciążeniami genetycznymi /występowanie w rodzinie dysleksji,
opóźnień mowy, oburęczności lub leworęczności/,
- dzieci o opóźnionym rozwoju ruchowym
- dzieci z zaburzeniami w funkcjonowaniu analizatora wzrokowego ,Dzieci wykazujące zaburzenia analizy i syntezy wzrokowej nie umiejąróżnicować liter o podobnym kształcie np. t- l- ł, m- n, a- o lub podczas pisania opuszczają drobne elementy graficzne.
-dzieci z zaburzeniami kierunkowego aspektu percepcji wzrokowej łączące się z zaburzeniami lateralizacji,odwzorowywania/;powyższe zaburzenia powodują,  że podczas czytania
dzieci przeskakują litery, zmieniają ich kolejność, pomijają wyrazy lub dodają nowe, zniekształcają wyrazy przez opuszczanie, dodawanie lub przestawianie sylab, opuszczają lub zmieniają końcówki a niekiedy początki
wyrazów, nie spostrzegają wyrazu jako większej całości.
-  dzieci z zaburzeniami funkcji słuchowych,z wadliwą lub opóźnioną w rozwoju mową

Do cech czytania dziecka dyslektycznego należy:
- „podwójne czytanie” – najpierw głoskowanie lub sylabizowanie po cichu,
a potem głośne wypowiadanie całego wyrazu,
- słaba wyćwiczalność czytania mimo wielokrotnych ćwiczeń,
- gubienie miejsca czytania /gubienie linijek, ponowne czytanie tej samej
linijki/,
- „zacinanie się”- czytanie bez interpunkcji, ze złą intonacją,
- czytanie „ niepewne”, „nierówne”, w bardzo wolnym tempie /około trzy razy
słabsze od czytania dzieci bez dysfunkcji/,
- brak lub słabe zrozumienie czytanego tekstu,
- wyraźne skoncentrowanie się na technice odczytywania tekstu.